پسماندهای هسته‌ای چالشی پیش‌ روی آمریکا

 به نقل از سایت خبری استرالیایی نیوز.کام.‌ای‌یو، بر اساس ارزیابی وزارت دفاع آمریکا برای رقیق سازی و دورریزی پولوتونیومی که درفرایند شکافت به منظور تولید سلاح‌های هسته‌ای استفاده می‌شود، ۳۱ سال زمان لازم است.

نبود فضای کافی برای انبار کردن پسماند هسته‌ای زیر زمینی دولت آمریکا یکی از چالش‌های مورد توجه گروهی از دانشمندان و سایر متخصصانی است که نگران امکان‌پذیری  دور ریختن این نوع از پلوتونیوم در بیابان‌ها هستند.

آکادمی‌های علمی، مهندسی و دارویی گزارشی مقدماتی از برنامه دولت آمریکا منتشر کرده‌اند که درخواست رقیق‌سازی ۳۴ تن استاندارد از این پلوتونیوم و فرستادن آن به کارخانه ایزوله‌سازی زباله در نیومکزیکو جنوبی را دارد.

هدف این کار ممکن است اجابت کردن توافق عدم توسعه سلاح‌های هسته‌ای با روسیه باشد.

چالش دیگر بر اساس نظرات دانشمندان آن است که مقامات این کشور با رقیق‌سازی مواد موافقت کنند.

پیمان میان این دو کشور در ابتدا مبتنی بر طرحی پیشنهادی برای تبدیل کردن پلوتونیوم اضافی به سوخت مورد نیاز رآکتورهای هسته‌ای تجاری بود که چندی پیش در سال جاری به دلیل مواجه بودن با مشکلاتی همچون سال‌ها به تعویق افتادن و مخارج بسیار زیاد، لغو شد.

کنگره در این برنامه که به دنبال فرستادن پلوتونیوم به نیومکزیکو است، درخواست تجدیدنظر داشته است. انتظار می‌رود که گزارش نهایی این آکادمی‌های ملی نیز تا اواسط سال ۲۰۱۹ ارائه شود.

دفتر مدیریت محیط ‌زیستی وزارت انرژی آمریکا شرح داده است که رقیق‌سازی پلوتونیوم  از طریق به کار گرفتن مقیاس و دسته‌ای جداگانه از مواد امکان‌پذیر است. اگرچه با در نظر گرفتن نبود اطلاعات کافی، دانشمندان توانایی این آژانس را برای بزرگ‌تر کردن این پروسه برای این‌که جوابگوی ۳۴ تن استاندارد از این مواد که بخشی از پیمان عدم توسعه سلاح‌های هسته‌ای است، مورد بررسی قرار ندادند.

بر اساس ارزیابی وزرات انرژی آمریکا، اگر این طرح تصویب می‌شد برای رقیق سازی و دور ریزی تمام این ۳۴ تن استاندارد، ۳۱ سال زمان لازم بود.

این اقدام چهار بنا را در سراسر ایالات متحده آمریکا، پنتکی پلنت در تگزاس غربی، ساوانا ‌ریورسایت در کالیفرنیای جنوبی، آزمایشگاه ملی لوس آلموس در نیومکزیکو شمالی و کارخانه ایزوله‎‌سازی زباله را در بر می‌گرفت.

هیئت دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که این آژانس برنامه‌ای پیشرفته و جامع برای تعامل با آن پایگاه‌های میزبان نداشته و تاکید کرد که اعتماد عمومی مردم باید پشتیبان این پروژه بوده و تا پایان زمان اجرایی آن دوام داشته باشد.

 در نیروگاه‌های هسته‌ای ضایعاتی تولید می‌شود که به دلیل حساسیت مضاعف زباله‌های رادیواکتیو، مدیریت پسماندهای هسته‌ای باید تحت قوانین و محدودیت‌های خاصی انجام شود. ترس از مواد رادیواکتیو دیگر برای جهان و دانشمندان هسته‌ای به یک کابوس تبدیل شده است. تجربه فاجعه هیروشیما و انفجار نیروگاه اتمی چرنوبیل نشان داد که حتی اگر یک گرم اورانیوم غنی شده به طبیعت و محیط زیست زندگی انسان وارد شود، چهار میلیون سال طول خواهد کشید تا وزن یک گرم اورانیوم و تشعشعات و آلودگی‌های سرطان‌زای ناشی از آن به نصف و یا به حد صفر برسد.

اصولا موضوع تولید زباله‌های هسته‌ای از زمان کشف مواد رادیواکتیو مورد توجه قرار گرفت. ولی پس از کشف شکافت بود که دانشمندان به خطرات زباله ها پی بردند چرا که دریافتند کلیه راکتورهای شکافت هسته‌ای ایزوتوپ های رادیواکتیو تولید می‌کنند. ایزوتوپ هایی که میزان تابش شان برای حیات جانداران خطرناک است، بنابراین مسئله جداسازی و انبار کردن و دفن ایمن آنها با زیاد شدن تعداد راکتورها و سطح انرژی آنها سال به سال، مباحث گسترده‌ای را دربر گرفته است.

ایزوتوپ های رادیواکتیو در زباله‌های مایع، معمولا از طریق بارندگی به صورت جامد در می‌آید و انبار می‌شود و اگر این زباله‌ها در زمین در گودال های بدون آستر، بدون آنکه در محفظه‌های خاص باشند، دفن شوند طی چند قرن بعد آب های زیرزمینی آنها را پراکنده خواهند کرد.

انتهای پیام